Poštovani! Laparoskopski mi je odstranjena cista na lijevom jajniku te je utvrđeno da se radilo o dosta uznapredovaloj endometriozi zbog koje sam godinama trpila jake bolove. Trenutno sam u petom mjesecu trudnoće i muči me konstatcija koja se da razabrati iz razgovora s pojedinim doktorima da je to autoimuna bolest koja se olako pripisuje poremećenom odnosu spram same sebe. Nisam nikada smatrala da imam takvih poteškoća, a još me više brine konstatcija ginekologice da mogućnost nasljeđivanja te bolesti ovisi o obrascu ponašanja koje će moja curica usvojiti od mene. Jasno mi je da kao majka imam presudnu ulogu u odgoju psihički zdravog djeteta, međutim ne mogu si priznati niti pronaći uzrok koji bi opravdao manifestaciju takvih fizičkih bolova i realnih medicinskih dijagnoza. Prihvatila sam sve savjete koji se tiču mirnijeg i zdravijeg načina života, ali ne mogu se oteti dojmu da nedovolja istraženost te bolesti dovodi do olakog prebacivanja krivnje na same pacijentice koje se, uz fizičku torturu moraju nositi i sa teretom stigme psihički poremećenih osoba čija je "snaga volje ili bolje rečeno slabost" okidač takvih realnih simptoma. Jesam li u krivu i je li zaista psihoterapija potrebna te je li pošteno zbog takve dijagnoze stavljati pod upitnik moje roditeljstvo? Hvala!